Bienvenidos al Perú

Dag 1

Afgelopen zaterdag was de dag van de vlucht. We hebben ongeveer 11 en een half uur in het vliegtuig gezeten van Madrid naar Lima. Dat was voor mijn vader en mij toch wel een lange zit, aangezien we beide toch best wel last hebben van onze rug. Grappige is dan wel dat we 30 minuten te laat van Madrid vertrokken en toch op tijd aankwamen. De piloot zal wel een stukkie hoger hebben gevlogen.
Voordat we weggingen ben ik met Samantha nog naar de nieuwe X-Men film Wolverine geweest. Zij vertelde toen dat je op de vluchten van Iberia best wat beenruimte zou hebben. Ik kan gelukkig zeggen dat dat inderdaad het geval was, wat voor eerder genoemde reden (de rug) wel prettig was. Het personeel was daarentegen bijzonder onbeschoft.
Tijdens de vlucht had ik wel moeite met het feit dat ik Sylvia 3 weken lang niet zou zien. Dat valt me best zwaar.
Op Lima aangekomen stapten we met de hele groep de bus in die ons naar het hotel zou brengen. Wij zijn voorin gaan zitten en konden genieten van een aardig schouwspel voor wat betreft het verkeer. Wat een chaos zeg!

Dag 2

Deze dag zijn we naar Ica gereden via het plaatsje Pisco (spreek uit: Piesko). Men heeft hier in deze warme maanden en de kustgebieden veel last van oceaanmist. Dat zorgt echter wel voor enige verfrissing.
Tijdens de rit hebben we moeten constateren dat er na Lima vrijwel alleen maar woestijn is en armoede heerst. Afgezien van de armoede waren ook de gevolgen van de aardbeving van 2007 nog goed zichtbaar.
In Pisco zijn we op de boot gestapt en langs een “geoglief” gevaren. Dit geoglief had de vorm van een kandelaar en wordt dan ook “El Candelabro” genoemd. De boottocht vervolgde zich richting de Islas Ballestas-eilanden. Dit is een groepje eilanden waar mensen veel “guano” vandaan halen. Guano is niets minder dan vogelpoep. Eens in de 7 jaar komt er een groepje mensen om van al deze eilanden een kleine 2 meter hoge laag van guano weg te halen, van alle eilanden. Deze eilanden worden “bevolkt” door een enorme hoeveelheid vogels, zeehonden en een kleine hoeveelheid pinguïns. De pinguïns worden humboldtpinguïns genoemd, vanwege de Humboldt-golfstroom die door dit gebied loopt.
Onze lunch hebben we in Ica gehouden. Hierbij kregen we gelijk een uitleg van hoe men het alcoholische drankje “pisco” (gelijk aan de plaatsnaam geschreven en uitgesproken) maakt. Aan het eind van uitleg hebben we nog verscheidene soorten pisco mogen proeven. Het was niet veel, maar er zat wel een aardige hoeveelheid alcohol in om op een middag op te drinken.
Na de lunch zijn we door gereden naar een oase, waar we 2 nachten zouden overnachten. Dit plaatsje heet “Laguna de Huacachina” (spreek uit: Wakatsjina). Hier zijn we in een paar duinbuggy’s gestapt en hebben we een tocht gemaakt door de woestijn. Tijdens deze rit hebben we van verscheidene duinen mogen sandboarden. Dit lijkt een beetje op snowboarden, alleen moet je op de plank liggen en kan je vrijwel niet sturen. Althans, wij konden dat niet, de profs schijnbaar wel. We sloten af met een zonsondergang in de woestijn, wat toch wel een bijzonder gezicht is.

Dag 3

Deze dag was een vrije dag. Er werd voorgesteld of we een uitstapje moesten maken naar Ica. Hier is niet veel te doen, maar er zijn wel een aantal dingen die bezichtigd konden worden.
Een van die dingen is de begraafplaats. Klinkt wat raar om op je vakantie een begraafplaats te bezoeken, maar het was wel indrukwekkend om te zien. Men wordt hier namelijk op 1 hoopje gestapeld in hun tombes. Als de foto’s online staan, zullen jullie zien wat ik bedoel.
Verder hebben we nog 3 kerken bekeken die de aardbeving geheel of gedeeltelijk hebben overleefd. Dit zijn de Iglesias del San Francisco, de Iglesias de la Merced en de Iglesias del Señor del Luren. In deze laatste stond een beeld van Jezus, die al allerlei aardbevingen, overstromingen en dergelijke heeft overleefd en daarom dus als zeer heilig wordt beschouwd.
Hierna zijn we ergens gaan lunchen en vervolgens terug gegaan naar het hotel, waar we hebben liggen zonnen en zwemmen.

Dag 4

Vandaag reizen we van Ica naar Nazca. De rit duurt in totaal ongeveer 4 uur, waarna we een vlucht gingen maken over de welbekende Nazca-lijnen. Dit zijn figuren in de grond die even oud zijn als de Inca’s.
Tijdens de rit zijn we een rotsformatie tegengekomen dat een Inca-hoofd moest voorstellen. Onze reisbegeleidster meldde echter dat het ook wel wat weg had van het hoofd van Koningin Beatrix.
Onderweg zijn we langs een dorpje genaamd Palpa gereden. Dit dorpje heeft ook “Nazca-lijnen”, die hier dan ook Palpa-lijnen werden genoemd. Ze zijn echter kleiner dan de Nazca-lijnen en later ontdekt, waardoor ze dus minder bekend zijn.
Vlak na het verlaten van het dorpje Palpa kregen we te horen dat er een staking van mijnwerkers zou plaatsvinden in Nazca. We zijn echter gewoon doorgereden, om van zelf te merken wat er zou gebeuren. Nog geen 15 minuten later werden we tegengehouden door de politie, omdat het te gevaarlijk zou zijn om door te rijden naar Nazca en dat Nazca in zijn totaliteit is afgesloten. We zijn daarop weer teruggereden naar Palpa, alwaar ik nu deze update heb geschreven. We hebben geen enkel idee wat er verder gaat gebeuren, maar dat merken we van zelf wel. Waarom de mijnwerkers staken, is ons helaas ook niet bekend, maar daar kom ik misschien later nog op terug. Zeker is dat de vlucht over de Nazca-lijnen vandaag zo goed als zeker niet doorgaat. Om het geheel nog erger te maken, hebben we wel begrepen dat als de regering vandaag niet ingaat op de eisen van de stakers, zij nog 3 dagen lang door gaan met de stakingen, wat dus een behoorlijke deuk in ons programma zou zijn.
Update: Zojuist kwam mijn vader binnenlopen. Hij geeft aan dat we Palpa nu zelfs niet kunnen verlaten, omdat ze het dorpje zelf ook hebben afgesloten aan de andere kant. Het komt wel goed, de vraag is alleen wanneer…

Dag 4 (vervolg)

Op het moment dat mijn vorige bericht op internet kwam te staan was het hier 11 uur ‘s morgens (NL: 6 uur ‘s avonds). Toen stonden we reeds een uur te wachten. Uiteindelijk heeft de regering om 3 uur ‘s middags lokale tijd (NL: 11 uur ‘s avonds) een akkoord bereikt met de stakers. Blijkbaar had men een of andere wet ingevoerd die er per direct voor zorgde dat mensen die al illegaal in de mijnen werkten, niet meer verder mochten werken. Hier kwam natuurlijk (zo bleek) een reactie op in de vorm van een staking en wegafzettingen. Het was een landelijke staking. Normaal gesproken zou het van het plaatsje Palpa nog ongeveer 45 minuten zijn geweest naar Nazca, maar dat liep wat uit. In eerste instantie hadden we om 10 uur ‘s morgens in Nazca aan moeten komen, maar dat is uiteindelijk 7 uur ‘s avonds geworden. Alle excursies die gepland stonden voor die dag waren uiteraard afgeschaft. Er werd geopperd dat we, als Nazca niet open zou zijn, we terug zouden gaan naar Lima, om daar een vliegtuig te pakken (extra kosten van ongeveer $130) naar Arequipa, de volgende plaats van bestemming. Dit was gelukkig dus niet nodig.

Dag 5

De vlucht over de Nazca-lijnen hebben we uiteindelijk vandaag gedaan, ipv gisteren. Hiervoor moesten we wel om half 7 met de bus naar het vliegveldje. Er werd aanbevolen om niet voor het vliegen te gaan eten, omdat je dan best eens alleen maar het zakje zou kunnen zien, waar dan je eten in terecht kwam. We hebben in de bus dus slechts 2 crackertjes gegeten, aangeboden door een reisgenoot. De vlucht hebben we verder overleefd zonder al te veel moeite. Niemand van de groep heeft uiteindelijk overgegeven. Naderhand heb ik nog een tosti genomen en heeft m’n vader een aantal kaarten gekocht.
Mijn vader werd echter witjes en bleek de voorgaande nacht 2x uit bed te zijn geweest om naar het toilet te gaan. Diarree. Hij heeft het nu de hele dag rustig gedaan, ook al was het geen pretje. Het was namelijk een reisdag met een busrit van minstens 10 uur.
Onze eerste stop was in een plaatsje waar ons koffie beloofd werd, maar het helaas niet mogelijk was, omdat er geen ruimte was in het restaurantje. Tja, dat krijg je als je niet reserveert. Wel moesten we meteen opgeven wat we als lunch wilden hebben en kregen we te horen dat we die pas rond een uur of 4 ‘s middags zouden kunnen nuttigen. Kortom, we hebben minstens 6 uur lang niets gegeten. Voor m’n vader wel goed, want wat er niet in zit, komt er ook niet uit. Rond 4 uur kwamen we dan ook daadwerkelijk aan op de plaats van lunch. We konden vrijwel direct aanschuiven, wat toch wel weer prettig was.
Puntje bij paaltje: om 9:45 ‘s avonds zijn we aangekomen in ons hotel in Arequipa. Dit is een stad met 1 miljoen inwoners en omgeven door 3 vulkanen, 2 inactief en 1 een beetje actief. Gebouwen schijnen hier van een bepaald materiaal gemaakt te zijn genaamd “sillar”. Dit is een wit gesteente wat heel goed bestand is tegen frequente aardbevingen in de stad. Morgen gaan we de stad verkennen. Geen idee of m’n vader zich dan beter voelt, maar ik mag in ieder geval van hem gaan…

Dag 6

Vandaag hadden we een vrije dag in de miljoenenstad Arequipa. We hadden de wekker om 9:00 gezet, zodat we lekker uit konden slapen. De diarree is nog niet helemaal over, maar het is wel minder. We hebben deze ochtend even gedoucht en kwamen om 9:45 beneden in het hotel om te eten. Het ontbijt zou klaar staan tot 10:00, daarna had je pech. We hebben ook onze eerste was ingeleverd wat we dezelfde avond terug horen te krijgen.
We hebben een aantal bezienswaardigheden bekeken. Hieronder vallen het Santa Catalina klooster, waar we met een gids doorheen werden begeleid, en het museum(pje) van de mummie Juanita. Juanita is een mummie uit het Inca-tijdperk die werd terug gevonden bovenaan de vulkaan Ampato. Behalve het gezicht is vrijwel het gehele lichaam in perfecte staat teruggevonden. In de buurt van het klooster staat ook de plaatselijke kathedraal. Dit gebouw ligt op zijn beurt weer aan de plaatselijke “Plaza de Armas”, een soort van park wat in vrijwel elke stad wel weer terug te vinden is. De kathedraal zijn we niet in geweest. Achter de kathedraal ligt een klein steegje, alwaar we hebben gegeten bij een leuk tentje genaamd Inkari. Een aantal andere dingen die we hebben bekeken, maar weinig van betekenis zijn, zijn: Casa del Moral, Iglesias San Agustin, La Compañia en Casa del Tristan del Pozo.
Voor het eten zijn we naar een apotheek gegaan, omdat onze medicijnvoorraad een beetje aan het inkrimpen was. Het is hier stukken goedkoper dan in Nederland of überhaupt ergens in Europa of de VS.
Een aantal mensen hebben in het restaurant waar we hebben gegeten gekozen voor cavia. Dat ziet er uit al een cavia, alleen dan plat geslagen met een deegroller en nog even dunner gemaakt met genoemde deegroller. Na het eten nog een korte wandeling over de Plaza de Armas, wat er erg mooi bij ligt in de avond.

Dag 7

Onze route bracht ons vandaag van Arequipa, naar het plaatsje Cabanaconde in de Colca Canyon. Om hier echter te komen moesten we over het hoogste punt van onze reis: 4910 meter boven zeeniveau. Ter vergelijking: de Mont Blanc is 4800 meter hoog. De reis duurde bijna de hele dag, maar dat nam niet weg dat het niet de moeite waard was. De Ampato-vulkaan, waar de mummie Juanita is gevonden, is meer dan 6288 meter hoog. De gehele canyon is omgeven door 7 vulkanen, waarvan 1 half actief. Een aantal namen zijn Chachani, Misti (deze is actief), Pichu Pichu en dus de Ampato.
Na het eten zijn we vroeg naar bed gegaan, omdat we er weer vroeg uit moeten morgen.

Dag 8

De dag begon enigszins slecht. We kregen te horen dat er een staking is aangekondigd als wij van de stad Puno naar de stad Cuzco gaan rijden. De wegen zijn dan geblokkeerd en de treinen rijden niet. Er rest ons dus niets anders dan vliegen, wat weer een leuk kostenplaatje met zich mee brengt. Koning Aap moet overigens wel in haar reisbeschrijving opnemen dat dit land een risicoland is, voor wat betreft stakingen. Op die manier is men er tenminste op voorbereid. Maar goed, dat komt bij thuiskomst wel.
Vandaag moesten we om 7:00 op staan, om 7:30 ontbijten en om 8:00 vertrekken. Reden hiervoor was dat we bij de Cruz del Condor konden blijven, om te zien of er condors kwamen. Uiteindelijk zijn die ook gekomen, maar toen stonden we al ongeveer een uur te wachten… en dat is niet echt warm in zo’n vallei! Hierna hebben we een wandeling van een uur gemaakt langs de canyon, wat wel indrukwekkend was. Alleen vond ik het iets minder doordat ik niet zo weg ben van hoogtes. Maar dat ging gelukkig wel goed.
We zijn een stuk teruggereden door de canyon van Cabanaconde naar het plaatsje Corparaque, met dus het vogelspotten en wandelen tussendoor. We hebben nog een aantal stops gemaakt tussendoor voor het uitzicht, wat fantastisch was.
Rond 16:30 zijn we met een kleiner groepje naar een warm waterbron gegaan, alwaar we even lekker gebadderd hebben.
Bij terugkomst hebben we gegeten en zijn naar bed gegaan, om de vrij simpele reden dat we om 5:00 op moesten staan! De enige reden hiervoor is dat we dan om 13:00 in Puno zijn en vervolgens de chauffeur met bus en al (zonder onze bagage natuurlijk) weer terug moest naar Arequipa. Onbegrip van onze kant natuurlijk, maar het zij zo.

Dag 9

Een kleine goedmaker voor het vroege opstaan was dat onze Canyon-gids een CD met (voornamelijk) Beatles-muziek had opgezet. Voor zover ik weet was de hele bus aan het meezingen bij de bekendere nummers, wat zorgde voor een goede sfeer.
Onderweg zijn we een aantal lama’s tegengekomen. Grappige beesten, die (gelukkig) niet zo snel spugen. Verderop tijdens de rit zijn we een meer tegemoet gereden, waar flamingo’s te zien waren. Een verwilde poging van mij om met een steentje enige actie uit de vogels te krijgen, eindigde als een mislukking. Het steentje viel zo’n 100 meter voor de vogels in het water. Uiteindelijk stegen er echter toch een paar op, wat weer zorgde voor een aantal mooie roze kiekjes. Weer 10 minuten later kwamen we aan bij het Lagunias-meer. Een prachtig meer, maar verder niet veel zichtbaar.
Om 13:00 kwamen we aan in Puno, waarop we eigenlijk pas om 15:00 zijn gaan lunchen. Na de lunch zijn we naar de lokale markt gegaan, gevolg door een zakkenroller. Hij liep vlak langs me, maar heb hem eigenlijk meteen een duw gegeven dat ie moest wegwezen. Hij bleef echter volgen, maar merkte niet veel later dat het op niets zou uitlopen. Na deze korte wandeling zijn we naar een museumpje van Carlos Dreyer geweest. Hier waren allerlei voorwerpen te zien rond het Inca-tijdperk.
Dat was het weer even voor nu. De komende 2 dagen hebben we geen internettoegang, omdat we op het Titicaca-meer slapen. Oh ja, de kaartjes zijn op de post gegaan! Moeten met een week of 2 binnenkomen.

Dag 10

Vanochtend zijn we met fietsbakken naar de haven gegaan. Was wel grappig, want iedereen moest met z’n tweeën in zo’n bakkie zitten. Hierop volgde een race tussen de fietsers: wie komt er het eerst aan in de haven? Onze chauffeur was helaas net niet snel genoeg en wij werden daarmee tweede.
Vanuit de haven van Puno zijn we naar de Uros-eilanden gevaren. Dit zijn drijvende rieteilanden. Helaas was wel duidelijk te merken dat het toerisme hier zijn weg had gevonden, omdat wij na afloop werden uitgezwaaid onder “Vader Jacob”. We hebben er uiteindelijk een canon van 3 groepen van gemaakt, de lokale bevolking en de groep in tweeën.
De boottocht vervolgde zijn weg door naar het Amantani-eiland, een tocht van nog eens 2,5 uur. Hier zijn we ook blijven overnachten bij de lokale bevolking. Zij worden daar jaarlijks op gescreend of zij wel toeristen mogen houden. Bij hen hebben we lunch gekregen.
Een half uur later moesten (inderdaad, moesten) we een potje voetbal tegen de lokale bevolking spelen. Wie het eerste 5 doelpunten had gescoord, had gewonnen. Maar ja, zie maar eens te winnen op 4000 meter boven zeeniveau. We hadden echter onze reputatie van het Nederlands elftal op het spel staan en wonnen daardoor gelukkig ook met 5-4. Voor het eerst had de lokale bevolking daar verloren. Onze reisbegeleidster had zelf nog nooit eerder de beker gezien, die wij nu dus wel in ontvangst mochten nemen. Helaas was het een wisselbeker, dus moest hij weer terug. De wedstrijd zelf was door de hoogte best vermoeiend. Onze sterspeelster, Eliza (stagiair tijdens deze reis), was daarentegen geblesseerd geraakt, doordat ze zich verstapte.
M’n vader is toen nog met een groepje van ongeveer 14 mensen naar de top van de berg gelopen om daar de zonsondergang te bekijken. Ik vond het wel welletjes en ben met 4 anderen naar een plaatselijk restaurantje gegaan voor wat drinken en lekker kletsen. Na het eerste bakje dacht ik dat m’n vader een pak kaarten had meegenomen naar dit eiland (de hoofdbagage bleef in het hotel in Puno achter), maar dat bleek uiteindelijk toch niet zo te zijn. Hij had het bij de hoofdbagage achtergelaten.
Na het diner zijn we in traditionele kleding gehesen om te gaan dansen. Voor de mannen was dat enkel een poncho en een muts, maar voor de vrouwen was het een heel kostuum. Foto’s hiervan komen helaas pas bij thuiskomst. Omdat Eliza haar enkel had verzwikt en de groep eigenlijk toch een beetje een familie voor 3 weken is, besloot ik haar op een gegeven moment op te tillen, zodat ze alsnog een beetje van het dansen kon genieten. Ze vond het gelukkig leuk dat we aan haar dachten, want ze zat maar een beetje de hele tijd aan de kant te zitten en naar ons te kijken.
Na de voetbalwedstrijd en het dansen waren we allemaal een beetje uitgeput en zijn we dus vroeg naar bed gegaan.

Dag 11

Na het ontbijt met onze gastfamilie zijn we met de boot vertrokken richting een naburig eiland, genaamd Taquile. Hierop hebben we een kleine wandeling gemaakt van ongeveer een uurtje bergje op, bergje af, waarna we uiteindelijk bij een groepje breiende mannen terecht kwamen. Het was wel grappig om te zien, maar verder niet zo bijzonder. Hierna zijn we gaan lunchen bij een dichtbij gelegen eettentje.
Na het eten gingen we weer terug naar de boot. Omdat het eerste deel vanaf het eettentje naar de boot redelijk steil en vol met rotsen zat, heb ik Eliza op m’n rug genomen naar beneden toe. We kwamen toen aan op het strand, waar ze zelf weer kon lopen… tot een stukje voor de boot, daar had ze weer een beetje ondersteuning nodig. Vervolgens 1 stap over een paar stenen en we zakten ongeveer 20 centimeter de blubber in. Hier zijn we snel weer uitgegaan om de weg naar de boot te vervolgen. De boot lag aangemeerd aan een kunstmatige steiger, gemaakt van stenen (daar hebben ze er hier in Peru best veel van). Ik heb haar toen weer op m’n rug genomen en bij de boot afgezet. Toen iedereen uiteindelijk aan boord was, hebben we nog ongeveer 3 uur gevaren terug richting Puno. Tijdens deze boottocht heb ik de hele tijd achter op de boot gezeten… in de zon. En tja, als je je dan niet insmeert, dan wordt dat best rood. Ik heb er gelukkig geen last van, maar misschien komt dat nog.
Morgen moeten we om 5:30 gaan rijden naar het vliegveld, zodat we de tweede staking van deze reis niet meemaken. Hopelijk…

Dag 12

Vanochtend zijn we om 5 uur op gestaan om met de bus naar het vliegveld van Julianca te rijden. Dit moest in verband met de staking van de boeren. Men eist o.a. goedkoper drinkwater, iets wat hier in Peru vrij schaars is. Drinkwater moet in flessen gekocht worden en kan door ons westerlingen niet uit de kraan gedronken worden. Onze lichamen zijn dit niet gewend en daardoor worden we er ziek van. De vlucht duurde ongeveer 30 minuten van Julianca naar Cusco en kostte €180,-. De prijzen van de tickets zijn flink omhoog gegaan op het moment dat de staking werd aangekondigd.
We waren al vrij vroeg in Cusco en in het hotel. We zijn daarop met een aantal groepsgenoten en de reisbegeleiding naar een café gegaan en hebben hier een lange periode gezeten. Dat was wel even lekker om alleen koffie te drinken, van het weer te genieten en gewoon te hangen. Op een gegeven moment kwam er zelfs een soort van carnavals-stoet voor bij. Geen praalwagens, maar wel veel muziek en dans. Heel leuk om te zien!
Uiteindelijk zijn we ook nog naar het Museo Inka geweest, waar we een rondleiding kregen van een jongen die eigenlijk alleen maar zijn Engels wilde leren. Uiteindelijk hoefden we hem dus niets te betalen, maar dat hebben we toch wel gedaan. Omdat hij het wel goed deed en bovendien was het niet veel.
Omdat we een aantal tegenvallers hebben gehad tijdens deze reis, heeft Koning Aap aangeboden om een etentje te betalen. Dit etentje werd gehouden in een restaurant genaamd Tunupa. Het was een erg gezellig restaurant waar een optreden werd verzorgd van verschillende soorten dans. Naderhand zijn we met nog 2 anderen naar een lokale pub gegaan en hebben daar nog wat gedronken.
Ongeveer 12 uur kwamen we weer terug in het hotel, klaar voor een nachtje in een tweepersoonsbed! Dit bleek achteraf gelukkig een foutje van het hotel, maar de eerste nacht moesten we helaas zo doorbrengen. Iets wat al heel lang niet meer is voorgekomen en hopelijk hierna ook nooit meer voorkomt.

Dag 13

We hebben ons ontbijt niet bij het hotel genomen, maar zijn richting de Plaza de Armas gelopen, waar onze reisbegeleidster Anke een tentje had aanbevolen. Dit tentje heet Yuka Mama’s. Heel gezellig en heel goedkoop, vooral als je beseft wat je er voor krijgt. Een gemiddeld ontbijt bestaat uit minimaal brood en een pannenkoek, met nog een grote kan bananen-sinaasappelsap erbij. Dit kost omgerekend naar euro’s ongeveer 4,37.
Na het ontbijt zijn we naar de aan de Plaza gelegen kathedraal gegaan. Hierin is veel goud en houtsnijwerk te zien, maar helaas mochten we er geen foto’s van nemen. Dit zou niet goed zijn voor de tientallen schilderijen die er hingen. We zijn na de kathedraal doorgelopen naar een 12-hoekige steen. Dit scheen heel bijzonder te zijn, aangezien de Inca’s deze zelf hadden gemaakt. We werden begeleid door een gids die ons daar zomaar aansprak. Hij nam ons mee een hoek om, alwaar Peruanen een puma konden herkennen in een muur vol met grote stenen… Wat ver gezocht als je het ons vroeg. Een laatste hoek om en dat was alweer het einde van de “tour”. M’n vader gaf hem 5 solles voor zijn diensten, waarop de brutale aap meldde dat hij normaal gesproken voor zijn diensten 10 solles kreeg. 10 solles staat ongeveer gelijk aan €2,50. Hij had niet veel gedaan naar ons idee, bovendien hadden we er niet om gevraagd.
Hierna zijn we weer wat blijven hangen in het eerder genoemde koffietentje, waar we ook nu weer andere van de groep tegenkwamen. Een beetje lekker relaxed praten, gevolgd door het diner, begeleidde ons ons bed in, wat deze keer in een kamer bevond recht boven de receptie. Ook niet echt een prettige ervaring, maar goed. Morgen gaan we naar het plaatsje Urubamba.

Dag 14

Wederom hebben we ons ontbijt bij Yuka Mama’s genomen. Hierna zijn we met groep en al, op een paar na die de 4-daagse Inca-trail en de Laruz(?)-trek liepen. Met de bus zijn we naar het plaatsje Pisaq gereden. Hier hebben we een aantal Inca-ruïnes bekeken, zijn we de lokale markt opgegaan en hebben we empanadas gegeten.
Na de lunch hebben we ons verder begeven richting het dorpje Ollantaytambo. Ook hier hebben we Inca-ruïnes bekeken. Hier werd een groots gevecht gehouden tussen de Inca’s en de Spanjaarden. Het fort was echter nog niet af toen de Spanjaarden al om de hoek kwamen kijken. De Spanjaarden dachten echter dat ze al bij het einde waren en hebben daardoor Machu Picchu niet ontdekt.
Onze rit naar Ollantaytambo bracht ons al door het dorpje Urubamba. We moesten dus een stukje terug. Richting het hotel was de weg nog enigszins versperd door rotsblokken die de boeren eerder hadden neergelegd. We moesten dus uitstappen en de rotsblokken opzij rollen.

Dag 15

6:00, dag 15. We moesten vroeg opstaan, omdat we rond 7:00 opgehaald werden voor onze 2-daagse Inca-trail. De echte van 4 dagen wilden m’n vader en ik niet, omdat we allebei niet echt van die lopers zijn. We hebben thuis wel wat geoefend, maar dat is lang niet genoeg voor de 4-daagse.
Op tijd komen is voor Peruanen blijkbaar soms ook vrij lastig, aangezien de taxi met onze contactpersoon (niet de gids) voor de trail een kwartier later kwam dan gepland. Hierop reed de taxi nog best vlot naar het treinstation in Ollantaytambo, waar we op dag 14 ookal waren geweest. De trein zou echter pas om 8:57 vertrekken van het station, dus we stonden nog iets meer dan 1 uur te wachten op het station… Dat is dan wel weer lekker op tijd.
We hadden van de contactpersoon een blaadje meegekregen dat we aan onze steward in de trein moesten geven, zodat de trein op het juiste punt zou stoppen. Dit punt wordt verder vernoemd als het 104-km punt. Bij dit punt aangekomen stond onze gids op ons te wachten. Deze vertelde ons dat we helaas door moesten lopen naar het 106-km punt, omdat er bij het 104-km punt een bosbrand was geweest tegen de berg op. Hierdoor zou er dus geen beschutting zijn tijdens het lopen. We moesten dus 2 km langs het spoor lopen. De rest van onze groep had blijkbaar een trein later dan ons, want we konden naar elkaar zwaaien toen deze ons voorbij racede tijdens onze tocht langs het spoor.
Bij het 106-km punt aangekomen moesten we 500 meter klimmen. Althans, steil omhoog lopen. M’n vader is de jongste niet meer en mijn conditie is ook niet super, dus om de 20 meter stijgen moesten we op adem komen. De planning was dat we rond 13:00 bij de lunchplek aan zouden komen; dit werd echter 13:15. Geen probleem gelukkig, het moeilijkste gedeelte hadden we achter de rug.
Na de lunch van een half uurtje en het bijkomen, zijn we naar Wiñay Wayna gelopen. Dit is een van de nog uit het Inca-tijdperk overgebleven forten (als ik het me nu nog goed herinner). Een mooi stukje werk, als je het ons vraagt. Via de lunchplek zijn we vervolgens doorgelopen richting Machu Picchu. Tijdens de tocht zijn we allerlei orchideeën tegengekomen. Aangezien m’n moeder dat wel mooi vind om te zien, hebben we van vrijwel allemaal een foto genomen.
Rond 16:00 kwamen we aan bij de Zonnepoort aan. De in Peru gangbare naam is Inti Punku en van daar uit heb je een geweldig uitzicht op Machu Picchu. Het moment dat we daar boven stonden zeg ik tegen m’n vader dat het fantastisch is om dat op mijn jonge leeftijd te mogen zien. Ongeveer 50 minuten na aankomst bij de Zonnepoort, kwamen we aan bij dé plek waar de bekendste foto van Machu Picchu (Klik hier voor de foto) wordt genomen. Hier hebben we ongeveer 20 minuten doorgebracht en hebben daarna de bus genomen naar het dorpje Aguas Callientes, waar we weer werden herenigd met de rest van onze groep. De gids trakteerde ons nog op een diner, waar we heerlijk van genoten hebben.

Dag 16

We hadden met de groep afgesproken om gezamenlijk met de bus van 5:30 naar boven te gaan naar Machu Picchu. Hier aangekomen gingen zij echter naar het punt waar wij gisteren de stad binnen waren gekomen. Wij gingen met onze eigen gids de stad rond voor een rondleiding. Omdat zo goed als iedereen eerst een foto van de stad ging maken bij zonsopgang, was het verder erg rustig in Machu Picchu. De rondleiding duurde ongeveer 2 uur, waarna we afscheid namen van onze gids en hem bedankte voor de tour.
De overgrote meerderheid van de groep had om 17:03 de trein terug van Aguas Callientes naar Cusco; wij hadden hem echter pas om 18:03. Onze trein liep echter door onbekende omstandigheden vertraging op. Het leek de NS wel, want de vertraging was ongeveer een half uur. Wij stapten uit bij Ollantaytambo met nog 2 anderen van onze groep, die wel de 4-daagse Inca-trail hadden gelopen. We werden weer opgepikt door de persoon die ons naar het station had gebracht vanuit Urubamba. Toen wij vervolgens om 21:45 aankwamen in Cusco bij ons hotel en wij rond 22:00 op bed lagen, hoorden we om 22:15 de rest van de groep binnenkomen. We dachten dat ze nog ergens hadden gegeten en lieten het daarbij.
Deze dag was ook een heel bijzondere dag. Het was namelijk de 54ste verjaardag van m’n vader! Omdat de groep niet compleet was, heb ik het enkel met hem in Machu Picchu gevierd. En wie kan er nou zeggen dat hij of zij in Machu Picchu is geweest op zijn of haar verjaardag?!

Dag 17

Gek genoeg waren we nog redelijk uitgeteld van onze 2-daagse Inca-trail en daarom hebben we niet veel gedaan deze dag. Een beetje zonnen en koffie drinken behoorde tot de hoofd bezigheid van de dag.
‘s Avonds was het daarentegen feest. Anke (de reisbegeleidster) had al een Italiaans restaurant op het oog om de verjaardag van m’n vader te vieren. Een heerlijk restaurant, waar ik de groep nog op een (wat ik dacht) klein glaasje Pisco Sour te trakteren. Het was echter een glas dat ruim 2x zo groot was als hetgeen we gewend waren.
Na het eten ben ik samen met Anke, Eliza en nog 2 anderen naar een tentje gegaan om daar nog een biertje na te nuttigen.

Dag 18

De ochtend begon met de wekker om 4:40. Helemaal geweldig natuurlijk, na dat laatste biertje van de avond ervoor. Zonder ontbijt zijn we naar het vliegveld van Cusco gereden voor onze vlucht naar Lima. De vlucht stond gepland om 7:15. Doordat het echter mistig was in Lima, kon de vlucht niet eerder vertrekken dan 10:15. Normaal gesproken zou de vlucht ongeveer een uurtje duren. Het werd echter alsnog een half uur later, wederom door de genoemde mist in Lima. We landden dus om 11:45. Om 12:10 hadden we eindelijk onze bus naar het busstation van Lima, waar we met een openbare bus naar Huaraz zouden vertrekken. Deze vertrekt om 13:00 stipt.
We kwamen helaas pas om 13:01 aan. Anke was gelukkig eerder uitgestapt om de bus tegen te houden, omdat we nog ongeveer 3 bochten om moesten om het te kunnen halen. Ze heeft een geweldige sprint getrokken, waardoor we alsnog de bus hadden gehaald. Het was wel avontuurlijk geweest als we de bus hadden gemist, maar dit beviel me stukken beter.
Het was een bustocht naar Huaraz van ongeveer 8 uur. Tijdens deze tocht hebben we slechts 1 maaltijd gekregen en 2 films gezien. Eentje had ik al eerder gezien en heb ik thuis zelfs op DVD. Het gaat hier om de film Taken en een Disney-film Eight Below.
Om stipt 21:00 kwamen we aan in Huaraz. Alle ramen van de bus waren beslagen, omdat de luchtvochtigheid in Huaraz stukken hoger is dan in Lima. Hierna was het nog ongeveer 15 minuten met de taxi naar het hotel. Deze waren gecharterd door Eliza.
Na het inchecken en het wegbrengen van de spullen naar de kamer zijn we naar een pizzatentje gegaan. Hier hebben we allemaal tegelijkertijd een bestelling gedaan. Helaas kreeg ik de mijne pas om 23:10. Mijn pizza heb ik toen in 20 minuten opgegeten en we hebben meteen afgerekend. We werden namelijk zo goed als de tent uitgekeken. Men had blijkbaar al dicht willen zijn. Rond middernacht sliepen we vrijwel direct.

Dag 19

Na lekker uitslapen van de lange busrit, zijn we met een groep van 11 mensen naar een bureautje gegaan wat tours in de nabijheid van Huaraz regelt. Hier is men ongeveer een uur bezig geweest met keuzes maken, terwijl ik en een andere groepsgenoot buiten wachten op het oordeel. Wij vonden het wel best namelijk. Om 11:30 zijn we met een busje vertrokken naar Honcopampa, waar een mooie waterval en een aantal ruïnes te bezichtigen waren. Bij de trip zouden we ook nog naar een warmwaterbron gaan, wat we hebben overgeslagen. Dit deden we expres, omdat m’n vader en ik een briefing zouden hebben van onze trektocht bij Huaraz naar o.a. Lake 69 van morgen en we anders in tijdnood zouden komen. Om stipt 18:00 stapten we het hotel binnen, precies het moment dat de briefing begon. Mooier had het bijna niet gekund. Na het eten was er in het hotel nog weinig tijd over om een stukje op internet te zetten. Dit staat allemaal vermeld in deel 5.

Dag 20

We stonden om 6:00 op, zodat we om 6:30 konden eten en om 7:00 konden vertrekken met een groep van 9 mensen (allemaal reisgenoten van ons) voor onze trektocht bij Huaraz.
Het duurde ongeveer 2 uur voordat we aankwamen bij het Chinancocha-meer. “Chinan” betekent “vrouwelijk” en “cocha” betekent “meer”. Het was een geweldig mooi blauw meer met ijskoud water. Het meer ligt precies tussen twee bergen in, waarvan eentje de hoogste berg van Peru is, genaamd de Huascarán. Er is een legende over de Huascarán en de naastliggende berg; deze zoek ik later op en voeg ik later mogelijk alsnog toe als apart stuk op m’n site.
De bus stopte in eerste instantie bij de Cebollapampa-vlakte, zodat de kok en de assistent (door ons Peppie en Kokkie gedoopt) alle spullen konden uitladen om het kamp daar op te zetten. Toen al die spullen uit de bus waren, reed deze met ons door naar een hoogte van 4750 meter, waarop de bus weer terug reed naar Huaraz en wij aan onze afdaling van 3 uur begonnen. Rond 12:00 begonnen we hieraan. De gids die bij deze trektocht zat, vertelde dat normaal gesproken men ongeveer 4 of 5 uur over de afdaling deed. Na ongeveer een anderhalf uur waren we echter al op de helft, waarop we een pauze hebben ingelast van 30 minuten. Na deze pauze zijn we verder gegaan met de afdaling en uiteindelijk kwamen we om 15:30 aan in het kamp dat was opgezet door Peppie en Kokkie.
Bij aankomst werden we getrakteerd op een kopje thee, kregen we onze 4-seizoenstent toegewezen en zijn we daarna een stukje gaan lopen over de vlakte heen. Om 18:00 konden we gaan eten, een lekker Nederlands tijdstip. Na het eten zijn we blijven natafelen, zoals alleen Nederlanders dat eigenlijk echt goed kunnen. Discussies vlogen over tafel, toen we gingen bespreken hoe de fooi voor de gids, Peppie, Kokkie, de buschauffeur en de paardenbegeleider van morgen verdeeld moest worden. Die discussie duurde voor m’n gevoel 2 uur, wat uiteindelijk 1 uur bleek te zijn. Een aantal zijn toen al naar hun bed gegaan om nog wat te lezen en dergelijke, terwijl m’n vader, ik en nog 3 anderen in de eettent bleven zitten, pratend over van alles en nog wat.
Rond 20:00 zijn ook wij vervolgens richting tent gegaan, aangezien het pikkedonker was buiten. De Cebollapampa-vlakte ligt op ongeveer 3900 meter boven zeeniveau en in een vallei, dus het wordt er erg koud. M’n vader besloot om enkel zonder broek te slapen, verder met 3 bovenlagen, ondergoed en een paar sokken aan. Ik geloofde er niet zo in en besloot om enkel in sokken en ondergoed te gaan slapen. Niet gek, als je bedenkt dat het buiten ruim -5 is…

Dag 21

Het slapen bij -5 beviel me dermate “goed” dat ik om 02:00 wakker werd. Ik heb daarop mijn trui aangetrokken en heb toen verwilde pogingen gedaan om weer in slaap te komen. Of ik nog heb geslapen, weet ik eigenlijk niet zo goed, ik voelde me in ieder geval om 06:20, toen we gewekt werden, niet erg uitgerust. Tien minuten later gingen we ontbijten en om 07:00 zijn we begonnen aan onze tocht richting Lake 69.
Het was een vrij zware tocht, omdat je toch al op 3900 meter begint met lopen. Lake 69 ligt uiteindelijk op 4630 meter. We hadden ons opgedeeld in 2 groepjes; de jonger-dan-30-of-30-jarigen en de ouder-dan-30-jarigen. Dit resulteerde in een groepje van 3 mensen, waar ik bij zat, en een groepje van 8 mensen, waar de gids bij liep en m’n vader bij zat. Het duurde ongeveer 3 uur voordat we bij Lake 69 aankwamen, wat zeer zwaar was tijdens de laatste klim. Om 10:15 kwam mijn groepje aan bij het meer, wat werkelijk letterlijk en figuurlijk adembenemend was. De groep van m’n vader kwam in z’n totaliteit een half uur na ons aan bij het meer.
Om 11:45, ruim een uur pauze voor beide groepen, zijn we na een groepsfoto weer begonnen aan onze afdaling. Dit ging natuurlijk een stuk sneller dan het stijgen. Mijn groepje kwam rond 13:15 aan bij het kamp en de groep van m’n vader wederom een half uur later. We stapten toen direct de bus in voor een anderhalf uur durende busrit naar het dorpje Yungay, wat in 1970 was bedolven onder een lawine. Het oude centrum is destijds uitgeroepen tot een begraafplaats, waardoor men er dus geen opgravingen mag doen.
Om 17:30 waren we in het hotel, zijn we gaan douchen en hebben met een select groepje een cadeautje voor Eliza gekocht, om haar succes te wensen met haar stage en haar eerste eigen reis die ze op 5 juni gaat aanvoeren als reisbegeleidster. Het cadeautje, een bij elkaar passend setje van een ketting en een armband, werd gepresenteerd bij het laatste diner dat de groep samen zou hebben.
Na het eten zijn we met een select groepje naar een café geweest, om na 1 drankje en zeer veel potjes tafelvoetbal weer terug te keren naar het hotel. M’n vader had het licht al uitgedaan toen ik binnenkwam; hij was dan ook moe van de trektocht en het moeilijke slapen van de nacht ervoor in de kou.

Dag 22

Onze laatste dag in Huaraz. De openbare bus vertrekt pas om 13:00 en we waren deze keer in de buurt van de bushalte. Te laat komen is dus eigenlijk niet mogelijk. Maar toch wisten we het… nee hoor, we kwamen niet te laat.
‘s Morgens zijn we in het hotel gaan ontbijten, nadat we lekker uitgeslapen hadden om bij te komen van onze trektocht. Na het ontbijt zijn we met een groep van ongeveer 8 mensen op pad gegaan in Huaraz naar een koffietentje genaamd Andinos. We zijn op het balkon gaan zitten en besloten om zowel hier, als bij een door Anke aanbevolen koffietentje, genaamd California Café wat te gaan drinken en vervolgens te gaan vergelijken. De cappuccino van Andinos zorgde er echter voor dat m’n maag begon tegen te stribbelen, wat gelukkig weer werd verholpen door een toiletbezoek. Ongeveer 10 minuten later zaten we bij California Café. Deze cappuccino smaakte stukken beter. Achteraf bleek Andinos veel sterker spul te hebben, wat de reden van het tegen mij keren van mijn maag betekende.
Om stipt 12:00 kwamen we weer aan bij het hotel, waar we hadden afgesproken om nog een laatste groepsfoto te maken, omdat er 2 mensen nog een week langer zouden blijven in Peru. Hierna gingen we per taxi naar de busstandplaats. De bus luidde het begin van het einde van de vakantie in, aangezien de rit wederom ongeveer 8 uur zou duren. Het eten was nog slechter dan op de heenreis, dus hebben we het vriendelijk afgewezen. Om 18:00 (01:00 Nederlandse tijd) hebben we in de bus voor Nelleke gezongen, omdat ze in Nederland toen al jarig was. In Peru nog niet, maar Nederland wel. De andere passagiers keken eerst wel een beetje raar, maar negeerden het niet veel later.
Rond 21:45 waren we uiteindelijk weer in het hotel. Hierop werd er binnen de groep gediscussieerd of er nog iets gegeten moest worden. Een aantal bleef in het restaurant nog wat eten, wij gingen met 5 anderen richting de McDonalds om weer eens een lekkere “Westerse” maaltijd te verorberen. Ik nam 2 Big Mac’s en beiden waren ze binnen zo’n 7 minuten op. De halve liter Cola die ik erbij had, heeft het ook niet lang volgehouden.
Bij terugkomst in het hotel hebben we afscheid genomen van nog 2 groepsgenoten, omdat zij de verlenging van Koning Aap in de jungle nog hadden bijgeboekt. De buik zat vol, dus bij terugkomst in de kamer vielen we dan ook snel in slaap.

Dag 23

We mochten van Anke uitslapen, dus dat hebben we dan ook gedaan… tot 06:00. Toen waren we allebei wakker, alleen maar omdat onze lichamen gewend waren geraakt aan het vroege opstaan elke ochtend. We zijn nog wel een aantal keer ingedommeld, maar om 08:15 besloot ik eruit te gaan om me te gaan douchen.
Beneden in het restaurant van het hotel aangekomen, hebben we direct Nelleke gefeliciteerd met haar verjaardag. Dat hadden we in Huaraz en in de bus ook al een beetje gevierd, maar vandaag is het officieel. Niet nog een keer gezongen, 1x was voldoende.
Iemand van onze groep was aan het internetten en daarop viel te lezen dat er 44 gevangen waren ontsnapt uit een gevangenis in het westelijk deel van het Amazone-gebied in Peru. De hele groep dacht gelijk aan de 2 reisgenoten, die om 05:00 vanochtend waren vertrokken richting jungle. We hebben er echter met z’n allen vertrouwen in dat zij onschuldig zijn, evenals de twee die we in Huaraz hadden achtergelaten.
Na het ontbijt hebben we nog een kleine stadstour door Lima gemaakt. We hadden toch tot 16:00 de tijd om dingen te gaan doen. We zijn met de groep richting het oude centrum gegaan, waar we een klein deel van de kathedraal hebben bezocht. Een stukje doorlopen was het huis van de president, waardoor het erg streng bewaakt was in het oude centrum. Weer een stukje verderop was een of andere viering bezig. Er werd een groot kruis een kerk uit gedragen en vlak voor onze neuzen gedanst. We hebben geen idee waar het feest voor was, maar men leek erg vrolijk. Wij vervolgden onze weg naar een koffietentje in de buurt van het oude centrum, zodat we op tijd zouden zijn voor de wisseling van de wacht, wat elke dag om 12:00 plaatsvindt.
Om 11:45 begon de show echter al. Een aantal van onze groep, mijzelf inclusief, waren continu grapjes aan het maken, tot ergernis van een enkeling. Toen rond 12:10 de hele stoet buiten de hekken van het regeringspaleis kwam (wat volgens Anke nog nooit eerder was gebeurd, maar misschien bleef ze wel nooit zolang staan), besloten we maar stil te blijven, ondanks dat we 5 minuten later weer terug gingen richting de wijk waar ons hotel zich bevond. De wachters hebben we overigens niet daadwerkelijk zien wisselen. Veel franje, maar uiteindelijk voor niets.
Anke had een leuk klein plekje uitgezocht om te gaan eten en het smaakte ook allemaal heel goed. Na de lunch zijn we terug gaan lopen richting hotel, wat ongeveer 25 minuten duurde. In het voorbij lopen, liepen we langs het hoofdkantoor van Pure Peru, het agentschap van o.a. Koning Aap in Peru.
In het hotel aangekomen konden we eigenlijk alleen nog maar afwachten op het moment dat we met de bus, die reeds voor de deur stond, naar het vliegveld te gaan. Daar aangekomen rond 16:30, checkten we ons in en kon het grote afscheid beginnen. Iedereen had het er duidelijk moeilijk mee, vrij waarschijnlijk omdat de groep erg hecht is geweest in de afgelopen 3 weken. Dit was mijn vijfde groepsrondreis en ik moet zeggen dat dit de leukste tot nog toe is geweest. Iedereen kon het met elkaar vinden.
Uiteindelijk steeg het vliegtuig om 20:00 (03:00 Nederlandse tijd) op terug naar Madrid. In het vliegtuig heb ik schijnbaar 6 uur geslapen, volgens mijn vader. Zolang had ik nog nooit geslapen tijdens een vlucht, dus misschien is het iets dat je je moet aan leren…

Dag 24

Na ongeveer 11 uur in het vliegtuig landde deze op het vliegveld van Madrid. Nog voordat we het vliegtuig uit waren, deden we een belletje naar huis om aan te geven dat we geland waren. Het belletje duurde niet lang, omdat het beltegoed op was… De boodschap was in ieder geval duidelijk.
Op Madrid dachten we wel even tijd te hebben, maar dat bleek uiteindelijk een beetje tegen te vallen. De vlucht hebben we gelukkig wel gehaald.
En toen was het zover. We zetten weer voet aan land op Schiphol. En dan kijk je om je heen en denk je… Wat is Nederland toch ongelofelijk plat!
Bij de bagageband heeft de hele groep afscheid van elkaar genomen. Expres hier, omdat we zeer waarschijnlijk daarna allemaal onze eigen weg zouden gaan. En toen we dan buiten stonden met onze bagage… was er helemaal niemand! Althans, voor mij en mijn vader niet en niet in het zicht! Dat is nog eens lekker binnenkomen zeg…
Een paar kleine minuten later ging mijn vader naar het geldwisselkantoor en bleef ik met de bagage achter. Ik spotte vervolgens mijn zusje en Sylvia, gevolgd door mijn moeder.

Adiós!